6 augustus. 3:00 in de ochtend worden we opgehaald. Herry wacht op ons, verkleumd van de kou, met een dekentje om zich heen en natuurlijk een sigaret in zijn mond. Hij wijst ons onze jeep voor de Bromo Experience. Ik vermoed dat hij nog even z’n bed in duikt.
Eenmaal onderweg met de Jeep lopen er richting het hotel alweer vier StreetFood karretjes met ontbijt. De kans dat ze überhaupt iets verkopen in deze omgeving is niet zo groot, schatten we in.
Het wordt onderweg steeds drukker. In een ware file van jeeps gaan we naar de Bromo. Eerst door het stof over de voet van de vulkaan, maar afgezien van koplampen van andere jeeps zien we niet veel. Er ontstaat een opstopping. Het duurt even maar onze coureur heeft duidelijk zijn maniertjes om links en rechts wat vooruitgang te boeken. De weg is ongelooflijk stijl.
Eenmaal boven zoekt onze coureur een plekje. We lopen langs wat tentjes waar je wat kunt eten en souvenirs of kleedjes kunt kopen. Op zich is het niet super koud maar we moeten nog ruim een uur wachten voordat de zon opkomt en daardoor is het toch wel een beetje koukleumen. Zelfs voor ons. Er zijn duidelijk wel meer toeristen, maar ook veel Indonesiërs die dit schouwspel willen ervaren.
Zoals mijn iPhone al voorspelde was de zonsopkomst om 5:40. Zowel de zonsopkomst als de lichtval op de Bromo rechts van ons zijn adembenemend. Hier mis je wel een betere cameralens op je iPhone maar we doen het ermee. We hadden wel een fijne plek. Je bent daar niet alleen, maar het was rustig genoeg.
Terug naar de auto gebeurde wat we al vooraf hadden bedacht. 1 grote chaos. We komen netjes op tijd aan bij de jeep en vertrokken direct. Omdat wij vrij hoog stonden, kwamen we toch achteraan te staan. Het duurde al met al langer dan de heenweg.
Eenmaal halverwege de afdaling was het helemaal licht. We reden met dezelfde stijle haarspeldbochten naar beneden maar nu was het uitzicht onwijs mooi. Je keek uit over de vlakte voor de vulkaan. Eenmaal beneden reden we door het stof en haalden we links en rechts van alles in. Just like in the movies.
Tijd voor een fotomomentje. Amber en Pepijn klimmen op het dak van de Jeep en ik op de motorkap. De rest ervoor. De chauffeur kan beter jeeps besturen dan foto’s maken zullen we maar zeggen, maar we doen het ermee.
Dan door naar de krater. We stoppen bij een grote parkeerplaats. Als ik zou schatten stonden daar minimaal 200 jeeps. Eromheen de gebruikelijke eettentjes en souvenirs. Vanaf daar is het 2km lopen. Het eerste deel lopen Amber en Patty mee, maar als de klim begint besluiten zij lekker in de schaduw te gaan zitten. Slimme dames.
Het is best een behoorlijke klim en veel hoger dan je kon bedenken toen we vanaf de berg naar de Bromo keken. Je kunt kiezen tussen los zand in het midden, waar ook de paardjes rijden, of rechts en links een harder stuk. We kiezen voor het hardere stuk. Het is nog steeds zand dus best zwaar.
Het laatste stuk gaat via een trap. Dit stuk is korter dan het eerste stuk maar dat eerste stuk voel je nog goed in de benen. Pepijn en Jas lukte het in 1 keer. Ik heb toch even 2 min pauze gehouden. Met een geweldig uitzicht, dat dan weer wel.
Eenmaal bijna boven hoor je het al. Een onheilspellende lage klank van het stoom dat omhoog komt. En je ruikt direct de zwavellucht. Boven is het geluid harder en sta je op een smal pad rechtstreeks de krater in te gluren met rook en stank. Mijn eerste reflex is eigenlijk wegwezen. Maar we lopen nog een stukje door om nog eens goed om ons heen te kijken en om de krater te bestuderen.
Zoals Jasmijn het zei: Ik wist eigenlijk niet wat ik moest verwachten maar dit had ik niet verwacht. We hadden verder kunnen lopen maar we gaan maar weer naar beneden, wetende dat er op ons gewacht wordt.
Al met al was dit was een super gave ervaring. Oog in oog met de krater van een actieve vulkaan. Ik ben blij dat we geen knipoog kregen en dat de vulkaan geen boertje liet.
We gaan terug naar het hotel. We zijn net op tijd voor het ontbijt. Jawel, na dit alles moet de dag nog beginnen. We gaan vandaag weer flink op reis. We pakken in en stappen in de auto. Vandaag rijden we naar Banyuwangi, vlak bij de IJen vulkaan en vlak bij de veerboot naar Bali. Op de parkeerplaats rijdt Herry per ongeluk tegen een geparkeerde Jeep. Niets aan de hand. Wel zonde van de nieuwe bus.
Het is een lange rit van 7,5 uur maar wel steeds mooiere huizen en meer afwisseling in het landschap. We zien de zee voor het eerst. We komen in het donker aan bij het Grand Harvard-universiteit hotel.
We gaan nog snel een hapje eten. We krijgen een eigen plekje boven het restaurant. Pizza! Lekker. Snel naar bed want morgen weer om 5 uur op.
Leave a Reply