31 juli. We landen op Dubai. Een mooie luchthaven. We scoren een McArabia. Op zich oké te eten, maar ook wel een kleine tegenvaller. Verder drinken we water… niet leuk hoe duur alles hier is.
Amber d’r nieuwe wimpers zorgen er helaas voor dat ze veel pijn heeft, dus we hebben direct in Dubai op het vliegveld ons eerste apotheekbezoek te pakken. We worden goed geholpen en gelukkig helpt het zalfje snel. We kijken wat om ons heen, het is allemaal super mooi. Echt heel mooi. En duur.
De overstap duurt 4 uur. Het is midden in de nacht en iedereen is moe en tegelijk heel wakker van de spanning. Dan vertrekken we eindelijk naar Jakarta. Een iets minder ruim vliegtuig dit keer (de vlucht duurt wel wat langer dan de eerste). We proberen te slapen maar zijn ook veel wakker. We landen mooi op tijd in Jakarta. Tot dusver soepel. Tot dusver. Dus.
We komen aan. De corona check rij duurt eeuwen. Dan moeten we stempeltjes halen en krijgen tegenstrijdige instructies. De één zegt je kunt daar staan, en dan ben je bijna bij het loket wanneer toch iemand zegt dat je eerst een visum moet kopen met een rij van hier tot bijna terug in Nederland. Achteraf bleek dat we dat niet hoefden te doen, maar het leed was al geschied.
Dan komen we in een hele lange ‘immigration’ wachtrij. Drie voorkruipende Russische dames worden grondig bekeken en doorzocht, het gevolg is dat de rest erachter ook extreem lang staat te wachten. Al met al heeft het bijna 3 uur geduurd voordat we het vliegveld uit waren.
Dan zitten we wel weer redelijk snel in de bus naar ons eerste hotel. Eenmaal daar sluiten we achteraan een korte rij. Maar het duurt wederom 2 uur voordat we konden inchecken door vage procedures. Als ze je dan ook ‘vergeten’ in het restaurant zakt de moed je wat in de schoenen. We blijven vriendelijk lachen, maar spreken uiteindelijk toch iemand aan. Dat was blijkbaar even nodig. Daarna was het ineens gefikst. Het eten was echt geweldig. Super smaakvol. Eindelijk… vakantie!
Leave a Reply